Neyi arıyorsan o'sun sen, der Mevlânâ. İnsan zamanla aradığı ile benzeşir. Değiştin diyorlar, değişen insan değil aradığıdır; arzuları, gayesi, hayalleridir.

Neyi arıyorsan o'sun sen, der Mevlânâ. Kim neyi arıyorsa, onun bahtından bir paye alır. İnsan kaderini belirleyemez ama sebepleri idrak edebilir. Akıbeti karanlık olanı, muamma olanı aramamak lazım öyleyse, aradığın seni aydınlığa çıkarmalı. Çünkü onun bahtıyla bahtlanacaksın.

Gitmek zorunda olduğu bu hayata kalarak yük olduğunu anliyordu.Fakat hangisi daha zor bilemiyordu gitmek mi zor kalmak mı?Belkide en zoru bunca zaman ikisi arasında olmaktı;birinden bir diğerine çarparak perişan olmaktı. cihan çetinkaya

Herkesin çevresinde bir çemberi var; kendi çemberinin ortasında herkes. Bazen kesişiyor birileriyle ve bazen de ayrılıyor. Bazen ev gibi korunaklı ve bazen de savunmasız. Ve sanırım dünyadaki bütün çaba, aslında bu çemberin ardını görebilme arzusundan ibaret.

..senin kuşların olurdu, mevsimi yolculuklara çağıran..

Olanın, olacaklar arasında en hayırlısı olduğuna iman ederken, bunun aslında ne kadar ağır bir yük olduğunu bilemedik. En kolay imtihan bile içindeki hayrı görmezsen zordur. Hayrı elbet görüyorsun, ama görene kadar zordur.

En mühim meseleleri susarak geçiştiriyoruz. Konuşmanın bir faydasını görmedik çünkü.

'Nedir, dedim bu yaşamak? Bir düş, dedi; birkaç görüntü..' |Hayyam.

Rabbim, bana nelere sahip olduğumu bilecek bir şuur ver. Neyim varsa kendim edinmedim; sahip olduklarıma şükredecek kadar bilgelik ver. Sen ver, yokluklarım için senden başkasına niyaz etmeme izin verme.

Kimsenin aklına en zahmetli zamanda şükretmek gelmez. Fakat şükretmenin simyası en fazla da böyle zamanlarda temayüz eder. İnancın kuvvetlenir, rahmet yağar göklerden ve sıkıntılar uzaklaşır senden. Zor zamanda tutunduğun bu ip, bir nesne yahut insan değildir. Ahde vefa gösterir.

Güzel olan ürkektir, fıtratında dayatma yoktur, narindir. Ben
Buradayım,demez; faş etmez kendini. Keşfedilmeyi bekler çünkü ilan edecek olsa kendini, aleni olan her nesne gibi kıymetini kaybeder..

Eskilerin bir elinde su, öteki elinde de kılıç vardı. Susayana su, kana susayana kılıç uzatırlardı. Aslında adına nizam dediğimiz şey bu kadar basittir. Adalet ve nizam; hak edene hak ettiğini vermektir.

Amerika ve Amerikan düzeni bu dünyanın başına gelmiş en kötü şeydir.

Sıra sana gelene kadar, bütün zulümler uzaktır. Zulmün başını küçükken ezmezsen, yarın kapında yeni bir düşmanla karşı karşıya kalabilirsin.

Müslüman âlemi olarak sayımız ne kadar da çok, fakat kuvvetimiz ne az. Aylardır tweet atıyoruz; geldiğimiz nokta, artık birkaç sokaktan ibaret Refah'ta bir kıyım yaşanmaması. Oysa bir defa, sadece bir defa diş gösterebilseydik değil Gazze, dünya değişecekti!
#getoutofrafah

Mataramda tuzlu su, yirminci yüzyılın en muhteşem şiirlerinden biri. Bütün dünyada.

Küçücük Refah'a sıkıştırılmış milyon halk, bugün bizim hâlipürmelâlimizin resmi. Tel Aviv'de halk ayaklandı, diyerek televizyonlarda canlı yayın yapıyorlar. Kendilerinde bir hikmet yok, İsrail halkından medet umuyorlar. Ne rezil bir hâl bu.

Bazen zahmetten zahmete atılırsın. Fakat bunun da rahmetin bir parçası olduğunu bilmen lazım. Zahmet ile rahmet birbirine zıt iki kavram değil; zahmet, rahmetin içindedir.

Neden iyi bir insan olmak doğrudur? Çünkü iyilik ruhuna huzur verir. Bu dahi Rabbin varlık alâmetidir; iyiliği emreder, kötülükten men eder.

Kendini insanlara anlatma tasası son bulunca, hürriyetin de kapıları açılıyor ardına kadar. Bir zindanda susuz gibi insan; bir başka mahkûm onu anlasa, sanki abıhayatı olacak. Fakat Rabbden başka birinin anlaması artık çok da önemli olmadığında, zindanın parmaklıkları kırılıyor.