Ik schrijf me door de pijn heen, dankbaar dat de pen nog wil bewegen zoals ik hem over het papier duw en dat de woorden mij verrassen alsof niet ik maar iemand sterker dan ik ze dicteert.

Ik schrijf en schrijf… het bijgevoegde gedicht is van een klein jaar na zijn heengaan. Nu nogmaals kritisch doorheen gegaan. Misschien biedt het anderen troost, misschien niet, mij hielp het om te schrijven. #rouw

Op straat zie ik jongeman en vriendin winkel uitlopen. Hij kijkt op zijn telefoon, zij loopt vlak naast hem. Opeens staat hij stil, roept: ‘Schat!’ Zij stopt ook, vraagt:’Wat?’
Hij:’Daar moet je echt een keer mee kappen! ‘ Zij, lief:’Waarmee?’ Hij:’Met dat rare ademen van je!’

Alle platitudes over #rouw kloppen, hoe je ook met je ratio tracht eraan te ontsnappen, je lijf (be)leeft de kalenderdagen terwijl jij, met je volle verstand denkt\hoopt die te negeren vanuit de wens om net als vroeger alle dagen te omarmen;’t blijkt een hels karwei te zijn.

Weer een perfecte schrijfdag gehad, en nu de container aan de straat zetten, schone was opvouwen, post lezen, facturen betalen, zometeen vergaderen, en dan kijken naar het nieuws, voor zover ik die harde realiteit al durf tot me te nemen.

Soms is het heel erg fijn om 12 uur per dag te schrijven en te vergeten wat er intussen in de wereld gebeurt…

Trots omdat ik ondanks mijn ‘worldworries’ (zoals ik het noem, die machteloosheid tav wat er gaande is en waar ik niks aan kan veranderen), ondanks mijn behoefte in bed te rouwen en ondanks het zonnige stralende weer, toch in huis een mooi hoofdstuk over de liefde heb geschreven.

Toch maar weer naar het Boekenbal gegaan. Eerst even met schrijver Alex op de foto die ik van het prille begin van zijn schrijverschap heb meegemaakt en daarom ook even samen op de Boekenbalbank voor een foto. Gedanst en gedanst want morgen weer schrijven.

Ik heb zojuist ‘n mooi hoofdstuk voor m’n roman ‘Gekleed in vreugde’ over onze duurzame Liefde geschreven, ‘t boek dat door de #rouw niet wilde vlotten. Ben eindelijk in de flow en wil nu telkens opstaan van m’n stoel en naar zijn werkkamer lopen om het aan hem voor te lezen.

In de spiegel zie ik m’n moeder, de hele dag al-is ‘t bij ons ook Moederdag?- dat gezicht dat mij droevig aankijkt zoals mijn moeder keek als ze voor de zoveelste keer zei dat ze m’n vader miste en ik dat beantwoordde met ‘n zucht en ‘n smekende blik van hou nou eens op. #rouw

En je mag van alles van mij vinden maar ik mag rouwen op mijn eigen manier, ik mag het soms helemaal niet meer weten, ik mag menen dat ik het weet, en ik mag me stevig vergissen, als ik maar leer; dans je eigen leven als mijn attitude je niet bevalt. #rouw #gettingstronger

Goedemiddag meiden, vrouwen, jongens en mannen van Arnhem, ik hoop op een lieve, leuke, leerzame #internationalevrouwendag voor jullie. Met grote ogen voor  thuis bij collega’s en kennissen, weet dat elke acht dagen een vrouw wordt vermoord, ergens in Nederland

I discovered this woman too late, but not too late to learn from her attitude! instagram.com/reel/C4AFJNuCt…

Ik ga af en toe gewoon in mijn eentje eten in het dorpscafé maar voel me er nooit alleen. Als er geen vriendelijke ober of serveerster is dan verschijnt er altijd wel iemand met ‘n glimlach op mijn bord die ik met restanten even wat bestaansrecht mag geven.

Hij is overmorgen al anderhalf jaar alleen nog in spirit aanwezig, maar zo voelt het fysieke gemis niet, het voelt als 2 maanden geleden… en het besef dat het alweer zo lang geleden is helpt nu even juist niet.

X is een mijnenveld tussen twee frontlinies met schutters die popelen om op grazende schapen, dribbelende muizen en badende olifanten te schieten die zich per ongeluk toch in dat mijnenveld waagden. Ik voelde me veilig bij mijn volgers dus vertrek voorlopig, niet voorgoed. #rouw