Herodiada zawzięła się (ἐνεῖχεν) na Jana Chrzciciela i chciała go zgładzić (Mk6,19), bo wypominał jej grzech. Po latach wraz z Herodem Antypasem skończyła na wygnaniu i zmarła w niesławie. Nic dziwnego. Zawziętość jest trucizną serca, która zawsze obraca się przeciw człowiekowi

Głupie panny wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy (ἔλαιον) (Mt25,3). Można przez całe życie mamić samych siebie pozorami wiary, sprawiedliwości, pobożności - bez autentyczności i bez życia. Bez oliwy. Trwamy wówczas w Kościele w sposób powierzchowny - ciałem, ale nie sercem

MYŚLEĆ GLOBALNIE, DZIAŁAĆ LOKALNIE Linz, Austria. Spotkanie w gronie ekspertów i europejskich delegatów na zbliżającą się październikową sesję końcową synodu o synodalności w Rzymie. Bardzo ważny czas rozmów o problemach i szansach dla Kościoła z europejskiej perspektywy.

Po dłuższym czasie powraca pan owych sług i rozlicza się (συναίρει, synairei) z nimi (Mt 25, 19). Tylko pozornie chodzi o to, jak inwestowali. W rzeczywistości - o to, jak się rozwijali. W życiu duchowym nie ma bowiem stagnacji. Albo wzrastamy, albo się cofamy.

To, co wychodzi z człowieka, to jest dla niego zanieczyszczające (κοινοῦντα) (Mk 7, 15). Faryzeusze rytualnym obmywaniem i rygoryzmem zasad przykrywali brak nawrócenia. My potrafimy obłudę, zaciętość, kłamstwo i brak miłości przykrywać zewnętrznymi przejawami pobożności.

Wyprowadzili (ēgagon) Jezusa na stok góry, aby Go strącić (Łk4,29). Postanowili Go zabić, ponieważ powiedział im prawdę o ich postępowaniu. Ileż razy - gdy ktoś obnaży nasze nieprawości - trwamy w zakłamaniu, użalamy się nad sobą, robimy z siebie ofiarę i pogrążamy we wrogości.

Czego chcesz od nas Jezusie (Ἰησοῦς) (Łk 4,34)? To nie tylko pytanie przerażonego demona. Również my stawiamy je sobie mniej lub bardziej świadomie. Zbyt często traktujemy Boga tak, jakby chciał odebrać od nas hołd pobożności, a zapominamy, że jest on najpierw dawcą miłości.

Tłumy szukały (ἐπεζήτουν) Go i przyszły do Niego (Łk4,42). Można przychodzić do Jezusa bez szukania Go i szukać bez przychodzenia. Tak wiara pada ofiarą powierzchowności lub tkwi w niedojrzałości. Dlatego znajdując Jezusa, wciąż Go szukajmy Przychodząc- ciągle ku Niemu podążajmy

Na Twoje słowo zarzucę (χαλάσω) sieci (Łk5,5). Mimo, że całą noc bezskutecznie łowili; mimo, że to nieracjonalne, a przewidywane skutki - nierealne. Bo właśnie w ludzkie kalkulacje wkracza z mocą Bóg, gdy jesteśmy gotowi przekroczyć ramy naszej racjonalności i zaufać Jego miłości

Młode wino (οἶνος) należy wlewać do nowych bukłaków (Łk5,38). To wymaga śmiałości i zaufania Duchowi Świętemu. My tymczasem często bardziej ufamy sobie. Kieruje nami lęk przed nowym, chcemy wszystko kontrolować i nad wszystkim panować. Stąd często nie wzrastamy, ale się cofamy.

Czemu czynicie (ποιεῖτε, poieite) to, czego nie wolno w szabat? (Łk 6, 2). Rzecz znamienna, że faryzeusze nie pytali o dobro, lecz żądali podporządkowania się zakazom. Tak się dzieje, gdy relację z Bogiem zastępuje bezmyślnie interpretowane prawo. Zawsze cierpi na tym człowiek.

Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali (ἐκήρυσσον) (Mk7,36). Dziś bywa odwrotnie - zachęcani, nie świadczymy lecz milczymy. Czasami dlatego, że się boimy, a czasami - bo nade wszystko cenimy sobie (nie)święty spokój

Oni zaś zostali napełnieni (ἐπλήσθησαν) szałem (Łk 6,11). Dlaczego? Bo Jezus uzdrowił w szabat. Ten poziom faryzejskiej wrogości uruchamia się w nas, gdy zamiast cieszyć się dobrem, które Bóg czyni przez naszego bliźniego, próbujemy go zniszczyć, skompromitować, zdyskredytować.

Przyszli, aby Go słuchać (ἀκοῦσαι), i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób (Łk 6,17). A tymczasem my często szukamy, ale nie słuchamy. A przecież uzdrowienie ma slużyć wierze, która rodzi się ze słuchania. Inaczej staje się ono bożkiem doczesności, a nie drogą do wieczności.

Błogosławieni jesteście, gdy ludzie lżyć (ὀνειδίζω) was będą i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię (Łk6,22). Mamy się wtedy radować. I nie myślmy, że owa wrogość płynie tylko spoza Kościoła. Oszczercami i hipokrytami bywają między sobą także chrześcijanie.

Jeśli dobrze czynicie (ἀγαθοποιῆτε) tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to wdzięczność? (Łk 6, 33). Istotnie, mówimy o sobie: chrześcijanie, ale często postępujemy jak poganie. Nic dziwnego że na krzywdę - zamiast miłością - odpowiadamy nierzadko zemstą i wrogością.

Usuń najpierw belkę (δοκὀς) ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka brata swego (Łk 6, 42). Mijają wieki, a my wciąż tak samo: z uporem tropimy, piętnujemy i w oczach bliźnich drzazgi dostrzegamy, a swoje belki skrywamy i skrupulatnie się ich wypieramy.

Bóg nie posłał swego Syna na świat, by świat potępił, ale by świat został przez Niego zbawiony (σωθῇ) (J3,17). Celem Jezusa nie jest bowiem osądzanie, ale ocalanie. To my chętniej wiedzielibyśmy w Nim wykonawcę wyroków naszego poczucia sprawiedliwości niż dar ojcowskiej miłości.

Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz (φρονεῖς) po Bożemu, lecz po ludzku (Mk8,33). To słowa nie tylko do Piotra. Wszak potrafimy ogłaszać chwałę Bożego imienia, a zarazem, pod jego szyldem - to, co dla nas wygodne. Tymczasem Bóg nie pozwoli zrobić z siebie strefy komfortu.

Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się (ἐθαύμασεν, ethaumasen) (Łk 7, 9). Co może zadziwić Boga? Wiara ufna, prosta, pokorna i uboga. Gdzie tkwi źródlo jej wyjątkowości? Nie w ludzkich staraniach i zabieganiu o miłość, ale w przekonaniu, że jestem przez Boga chciany i kochany.