Herkes baharın tadını çıkarırken, ben pencereden izleyen bir yolcuyum, durağımı bulamayan bir yolcu

Gözlerim kapalı koştum, hayat beni düz bir yolda ilerlediğime inandırmıştı. Rüzgâr yüzüme vurdukça özgür olduğumu sandım, adımlarımın sağlam olduğunu düşündüm. Lakin gözlerimi açtığımda, uçurumun kenarına çoktan gelmiştim.

Aşkın Ve Ölümün Kıyılarından

O kadar uzun zamandır bu yangını bastırmaya çalışıyorum ki, artık neyin gerçek neyin hayal olduğunu bile bilmiyorum. Kendi içimdeki fırtınadan kaçarken, fark etmeden alevlerin arasında kaybolmuşum. Belki de bu ateşi söndürmeye çalışmak yerine, onunla yaşamayı öğrenmem gerekiyordu

Yüreğimdeki bu ateş, belki de benim kaçınılmaz parçam. Onu söndürmek yerine, nasıl kontrol edeceğimi öğrenmem gerektiğini şimdi fark ediyorum. Ama o okyanusun ortasında, alevlerin arasında yüzerken, bu gerçeği kabullenmek o kadar da kolay değil.

karanlıkta boğulmuş gibiyim nefes almak zorlaşıyor. Yağmur damlaları yere düşerken sanki benimle birlikte yok oluyor. O kadar yorgunum ki. Yağmurun altında kaybolmak kara bulutların arasında sessizce erimek istiyorum. Hiçbir şeyin anlamı kalmadı hiçbir şeyin beni tutacak gücü yok

son bir umut, son bir damla, içimdeki bu karanlığı aydınlatacakmış gibi. Fakat her geçen saniye, o umut da soluyor. Belki de bu bulutların altında kaybolmak, var olan tek çözüm gibi geliyor. Kendimi rüzgâra bırakmak, bu karanlığa karışmak istiyorum.

Kanla yasak yazmışlar alnıma, mutluluk ve sevinç yasak demişler. Sanki hayatın tüm güzel yanlarını benden çekip almışlar, geriye sadece ağırlık ve keder bırakmışlar. Her adımımda, her nefes alışımda bu yasağı hissediyorum. Gülmek istesem bile içimdeki karanlık çekip alıyor neşeyi

Bir an olsun huzur bulmak istiyorum, ama ne zaman ellerimi uzatsam, hep boşlukta kalıyorum. Herkesin kolayca sahip olduğu mutluluk, bana imkânsız bir düş gibi geliyor. Sanki bu dünya, beni sadece acıyla tanımış, sevinçlere kapalı bir mahkumiyet vermiş.

Mutluluk yasak, sevinç yasak. Peki, insan neyle yaşar, neyle devam eder? Bu yasaklarla dolu bir dünyada, nasıl var olabilirim? İçimde sürekli bir boşluk, bir arayış. Ama ne kadar çabalasam da, bu duvarları aşmak mümkün olmuyor.

İçimde yaşamak korkusu var.

Zindan yalnızlığını taşıyorum, kaburgamın en kırılgan yerinde. Her nefes alışımda o ağırlık biraz daha derine batıyor, sanki içimdeki en savunmasız noktayı hedef almış gibi. Bu yalnızlık, sadece zihnimde değil, bedenimde de yer etmiş.

Dışarıdan görünmeyen bir hapishane gibi yalnızlık. Ne kilit var, ne zincir; ama kaçamıyorum. Kendi içimde inşa ettiğim duvarlar, beni kuşatmış durumda. Her şeyin üzerimdeki baskısı, bir kuş misali göğsümü daraltıyor, ama ne uçabiliyorum ne de özgürce nefes alabiliyorum.

yalnızlık, öyle derin ki, bazen varlığımı unutturacak kadar kuvvetli. Kaburgalarımın en zayıf yerinde onu taşıyorum, ama ona karşı koyacak gücü de bulamıyorum. Bir anlık ferahlık için bekliyorum, ama beklediğim ışık, hep uzaklarda kalıyor.