Saat gecenin 3 buçuğu ve ben sabahın köründe işe gitmek zorundayım .Bazen insan yorgunluktan uyuyamıyor , bu monotonluk benim duygularımı esir almış gibi , eskiden gerçekten “ ben
“ olduğumu hissettiğim günleri özlüyorum
Bugün Covid den ölen insanların toplu alanda defnedildiği mezarlığa gittim, içim o kadar hüzün doldu ki bütün mezarlıkların ölüm tarihleri aynı günler aynı yıl…😔
Bu devir den bahsediyorum eski zamanlar şartlar cidden zordu.Milenyum sonrası özellikle Liseyi bile okuyamamış insanların olmasına cidden şaşırıyorum.Yoksa hayat gerçekten hala çok mu zor ? Yoksa karakter olarak bir tembellikmi vs vss….