gun gelecek dil dokup, satirlarca yazip anlatamadiklarimizi tek basina balkonda otururken anlayacaklar. biz orada olmayacagiz ama

her zaman olmasa da bazen üzülmek de yaşamın cilvesi.. arada kalp ritmi değişecek ki yaşadığımızı anlayalım

gereksiz samimiyetlere girmeden cumaya gidecek beylerden dua ricası

dünya hangi imaja doğru, hangi insanın doğumuna doğru yol almakta ve hangi zamanın doğum sancısını çekmekte?

o kadar hissizleştim ki; öfke, mutluluk, heyecan, üzüntü hiçbir şey kalmadı artık bende

acaba bunların servetine servet katmak için içeriye almış olabilirler mi?? sadece bi soru

ee şimdi pazartesi ne giyiyoruz

ya biz bu ülkedeki her başvuruyu edevletten yapacaksak o zaman devlet dairelerindeki memurlar neden var, ne zaman gitsem hep “edevletten yapacaksınız biz yapmıyoruz” diyorlar. siz tam olarak ne yapıyorsunuz o zaman burada

ben bu kafayı anlamıyorum ya. böyle sayarak öğretmen zorbaladığını zanneden aptal bir kesim türedi ülkede. hayır siz de okuyun siz de atanmaya çalışın siz de öğretmen olun engel olan mı var

açıkçası bu kadının ikiyüzlülüğünden de bıktık

Sadece kendimize ve kendimize iyi gelen şeylere odaklanacağız

bu aralar kendimi tükenmiş gibi hissediyorum, sanki pilim bitmiş de bi köşede yığılıp kalmış gibiyim

instagramda yakın arkadaşlara atılan her storyyi beğenip geçiyorum içerik fark etmeksizin

bazı şeyler ne kadar çabalarsanız çabalayın düzelmez, bazen sadece kabullenip yolunuza devam etmeniz gerekir

şu itlere hiçbir şey yapmayan sisteminiz de yerin dibine batsın

ben istanbul’da yüksek yüksek binaları görünce bile tetikleniyorum, millet içlerinde yaşıyor rahatça çok korkunç

allahım nolur artık biraz da benim yüzüm gülsün

ben pdften kitap okumayı sevmiyorum ya, matbu seviyorum ben ruhum yaşlı benim

sadece 3 saat derse girdim ama üzerimden tır geçmiş gibi hissediyorum

yaa çok üzüldük keşke bütün aileyi yanına tıksalar da bu hasret son bulsa