geçmişime dönüp bakınca görüyorum ki en 'büyük aşkları', kendime güvenimin en dipte olduğu, en yetersiz ve tedirgin hissettiğim dönemlerde yaşamışım. çünkü aşk sandığım hayatta kalabilmek için muhtaç olduğum bir sığınakmış.

ne zaman kendimi aşağılanmış hissetsem, ifadelerimin ölçeği büyüyor, çünkü dünyanın muazzam karmaşıklığına tahammül edemiyorum. içimde alevlenen öfke, o karmaşıklığı birtakım kutulara koymadan baş edebilecek sabrım ve enerji bırakmıyor.

ne zaman kendimi aşağılanmış hissetsem, ifadelerimin ölçeği büyüyor, çünkü dünyanın muazzam karmaşıklığına tahammül edemiyorum. içimde alevlenen öfke, o karmaşıklığı birtakım kutulara koymadan baş edebilecek sabrım ve enerji bırakmıyor.

yıllardır ilişkilere dair gözlemlediğim çok basit bir gerçek var. içindeyken şişmanladığın ilişki eninde sonunda bitiyor.

yaşlandıkça farkına vardım ki, bir insanın hayatında sahip olabileceği en nadir ve değerli şeylerden biri kaliteli, seni seven, sayan ve en önemlisi umursayan, senin için zaman harcayan bir mentor.

böyle bir insana sahip olan kişi hayata 10-0 galip başlıyor.

şu geçen 37 seneye bakınca keşke diyorum hayatımda benden yaşça büyük, saygı duyduğum başarılı ve zeki bir insan olsaydı ve bana zorla bazı şeyleri yaptırsaydı diyorum.

bu özgürlük diye pazarlanan umursamazlık ile kimbilir kaç senem ve ne büyük potansiyel ziyan oldu.

şu 37 yıldaki en büyük pişmanlıklarımdan biri meditasyon/mindfulness mevzusunun kıymetini çok geç fark etmiş olmam. bir kere bile oturup ben ne yapıyorum diye düşünmeden haybeye yaşamış gibi hissediyorum.

şunu 10 sene önce keşfedebilmiş olsaydım her şey çok farklı olurdu.

insan yaşadığı hayattan ne kadar pişmansa, yaşadığı dünyadan da o kadar umutsuz oluyor. çünkü o pişmanlıkla baş edebilmek için kendini aslında hiçbir kaybının olmadığına ikna etmesi gerekiyor.

her seyahat ettiğimde farkına varıyorum ki, düzenli seyahat edemediğin bir hayat hakikaten eksik bir hayat demek.

seyahatin verdiği o uzaklaşma, geride bırakma, hafifleme hissiyatı olmadan gündelik hayatın tekdüzeliliğinde kaybolup gidiyor insan.

bir süredir endülüs'teyim. al hambra, cordoba... tek kelimeyle muazzam tarihi yapılar. nasrid palas kadar güzel bir yer görmedim desem abartı olmaz sanırım.

oradan buraya nasıl geldik, hakikaten şaşkınlık içindeyim.

ölümden kaygı verici derecede korkan, kendim dahil, tüm insanlarda gördüğüm ortak bir nokta var.

mevzu aslında ölüm değil; mevzu, bir başkasına muhtaç kalma, yani karşılığını veremeyeceğin bir yardıma mahkum edilme korkusu.

kimi insan huzursuzdur çünkü saydamlığını kaybetmiştir. içinde kuşku belirir; artık cevaplar ikna etmez duruma gelmiştir.

kitap okumak, iblisleri ile mücadele etmek zorunda kalan bu insanlar için, dürüst ve doğru bir hayat sürdürebilmek için kanımca bir zorunluluk.

yıllardır beklediğimiz kırılma, tam da artık hiçbir beklentimizin kalmadığı anda gerçekleşti.

kendi karanlığı ile demokratik bir şekilde yüzleşebilmiş güçlü ve eşsiz bir türkiye'nin ilk adımı olabilir bu.

yıllardır yalnızca ortadoğulularla olan etkileşimim esnasında maruz kaldığım çok garip bir şey var:

'iyilik yaparak cezalandırmak.'

örnek. dönerciye gidiyorsun. seni sevdiği için kendine özel yaptırdığı etli çig köfteden veriyor. istemesen de yiyip isal oluyorsun. zor.

samimiyeti 'stratejisizlikle' (yani egosuzlukla) ilişkilendirilen bir içtenliğe indirgemek çok sinsi ve samimiyetsiz bir tutum.

zira, yeteri kadar samimi olan herkesin çok iyi bildiği gibi, samimiyet, planlı ve programlı şekilde stratejilerinin dışında bıraktığın alandır.

gibi'deki yılmaz ve ilkkan arasında çok hassas aşk/nefret ilişkisi var.

yılmaz bedensel (yani hayat pratikleri olarak) değişemeyen ama fikir bazında olageldiği insandan da mutlu olamayan biri. bu yüzden ilkkan'ın değişebilirliği, yılmaz'a hem çekici geliyor hem de kaygı veriyor.

her insanın kendine has bir mümkünlük hissiyatı var.

kimi insan için gayet olası olan şeyler, bir başkası için imkansız kabul edebilebiliyor. atalet, miskinlik, çekingenlik ve tedirginlik meselesi. kişi ne kadar hafif hissediyorsa mümkün olanın sınırları o kadar genişliyor.