bir grup erkeğin yoldan geçen bir kadına fütursuzca bakması, birbirine of çekmesi aslında muazzam bir köle zihniyeti zira bunu yapabilmek için öncelikle kişinin zaten böyle bir kadına hayatı boyunca dokunamayacak kadar zavallı olduğunu kabullenmiş olması lazım. sonrası hükümsüz.

kendine yetenlerin, kendine yönetilmesi gereken bir şirket muamelesi yapanlar olduğunu gördüm. başarılı olması için her bir anı planlanması gereken bir enterprise.

35 yıl kendime yeteyim diye uğraştım, felsefeye bile başladım ama yok. insanın kendine yetmesi diye bir şey yok. elinden gelen tek şey ilgini dağıtmak. kendine, kendine yetmediğini farkına varacak bir boşluk bırakmamak ya da o boşluğu minimize etmek. kendine yetmenin formülü bu.

dün iranlı bir arkadaşla konuşuyorduk. iran'daki çürümüşlüğü, hayat düşmanlığını, dünyadan kopukluğu anlattıkça atatürk ve cumhuriyet'in kazanımlarının değerini ve önemini birkez daha kavradım. ne muazzam bir mücadele idi cumhuriyet hem emperyalizme hem de içteki karanlığa karşı.

bu adam da bir gedik buldum ölümüne oyayım derken, karikatüre dönüştü, kendisi meta haline geldi haberi yok. kapitalizm tanrı olmuş, kendisi de bir çeşit anti-peygamber, her baktığı yerde kapitalizmi görüyor. düşünmesine gerek kalmamış, gördüğü her şeyi olumsuzlayıp geçiyor.

ahmet tulgar'ın hep sahiden güzel ve doğru bir insan olduğunu hissetmiştim. hani bazı insanların gözünde bir anlayış vardır, kızamamanın, sevginin ve derdi tasayı içine gömmenin yorgun anlayışı. öyle bir gülümseyiş vardı gözlerinde.

dürüstlük ile olan ilişkim hep fırtınalı oldu. son 2-3 yıla kadar açıkçası dürüst olmanın yararına kendimi ikna edememiştim.

zamanla anladım, dürüst olmak kimi zaman çok can yaksa da, en nihayetinde çok önemli bir şeyi engelliyor: pişman olmayı çünkü mert insan pişman olmuyor.

sanırım insan bir yerde seçmeli. ilgimi ve alakamı kitap, makale yazarak, sunum yaparak mı göstereceğim; yoksa, sahiden, gündelik hayatın içine girerek, 'kirlenerek', daha az düşünüp daha çok yaşayıp, yaşatarak mı göstereceğim.

ne zaman biri, sosyal devlet, multiculturalism, başbakanın bisikletle işe gitmesi batı avrupa'nın tarihsel kazanımlarını, 'amaan o kadar zengin olursan kolay tabi bunlar,' şeklinde önemsizleştirmeye çalışırsa, o kişiye birleşik arap emirliklerini hatırlatmak gerek.

sabancı üniversitesi'nde namus cinayetlerini araştıran kadın sosyolog, 'çok acı var,' diye not bırakarak intihar etmiş. toplumsal sorunları hakikaten ciddiye almanın bedeli bu olsa gerek, hiçbir şeyi değiştirmeyen, kimsenin umurunda olmayan bir makale yazmak değil de.

batı dünyasının son 'köylüsü' (sonrasında agamben de denedi ama olmadı). heidegger ile birlikte bir dünya ve onun hakikatleri batı'da komple sona erdi. onun mirasını şimdi, rusya, türkiye gibi dünyanın öteki köylü ulusları devralıyor. ne diyelim, sonumuz o döneme benzemez umarım.