bazen bir kelime, bir soru, fotoğraf, şarkı, karikatür, şiir ya da video, "aklımdasın" demektir. bazen bu kadarı yeter.

bağımsız bağlı diye tanımladığım bir insan tipi var. düşündüklerinde ve hareketlerinde özgürce. elalem gerçekten çok az umrunda; millet ne düşünmüş, ne demiş, nasıl davranmış önemsemiyor pek. varsa yoksa samimi olduğu dostları ve sevdikleri. onlara çok sadık fakat bağımlı değil.

gitme vakti gelince kalma isteği bünyeyi zorlamaktan başka bir işe yaramaz.

iletişime açık olsun yeter ki karşındaki. seni duymayı görmeyi reddetmesin, suratın buruştuğunda dönüp gitmesin, ben böyle hissediyorum minvalindeki cümlelere saçmalama demesin, anlamasa da çabalamaktan erinmesin ve sana değer vermekten çekinmesin. bundan gari her şey hallolur.

doğduğun evden gittiğine üzülmek, kurduğun eve vardığına sevinmek. hayata bakışın değişimlerini kimliğine yedirebilmekle doğru orantılı. gittiğin yerde de, vardığın yerde de rahat edebildiğince huzurlu ve dinamik kalabiliyorsun herhalde.

sen ne kadar içten davranırsan davran, "herhalde rahatsız ediyorum" diye hissediyorsan ya da hissettiriliyorsan az frene basman, o kadar da yakın davranmaman gerekiyordur belki. arzu eden seni nerede bulacağını bilir çünkü.

Enteresan bir araştırma. IQ'nun kalıtımsallığı çocukluk döneminden yetişkinliğe doğru artıyor. Yani, yaşlandıkça, IQ'da ortak aile ya da çevre faktörlerinin etkisi azalıyor ve kişinin doğuştan getirdikleri öne çıkıyor. Kişilik ise daha değişken; yaşlandıkça doğa etkisi azalıyor.

içecek suyum, yiyecek lokmam, kırılacak tırnağım varmış ki hala burdayım. nasip çok enteresan bir olgu. demek hala görecek insanlarım, atacak adımlarım kalmış.

senin için gerçekten sevindiğini ya da üzüldüğünü sesinin tonunda duyarsın. senin hayal kırıklığında yüzünün düştüğünü yazdığından okursun. sen heyecanlandığında onun da coştuğunu gözünden anlarsın. senin gülüşünün onun mimiklerindeki yansımasını görürsün. sevgi bu kadar nettir.

sahi ilgi neydi? ilgi, iyi mi değil mi, keyfi yerinde mi, meşgul mü, mutlu mu bilme isteğiydi. ilgi meraktı, muhabbetti.

susmak kabullenmekle değil, kimseyi değiştiremeyeceğini ve kendini boşuna yormanın faydası olmadığını anlamakla alakalı.

bir insanı hazır olmadığı değişimlere ya da almak istemediği kararlara itemezsin. zorlarsan, içten içe seni sorumlu tutar. halbuki insan kendi kararlarından sorumlu olmak ister, zoraki attığı ya da atmadığı adımlardan da başkasına bilenir.

aradan günler seneler, şehirler ülkeler geçiyor. bu kadar değişikliğin ortasında aynı kalmamız mümkün değil. gerek fiziksel gerekse de psikolojik olarak hatırı sayılır şekilde farklılaşıyoruz. bazen çevremizden, bazen önceki halimizden. buna direnmekse zamanda asılı kalma isteği.

"aklıma gelmedi" bir bahane değil. "aklıma gelmedi" olayın özü. aklıma gelecek kadar önemsemedim, çok daha öncelikli işlerim var, aklımdan kolay çıkabiliyorsun ya da hatırlayacak ipucu dahi kalmadı demek aslında. ki bu da insan zihni için çok normal. herkes, her an aklına gelmez.

merak kisvesiyle, çevresindekilerin hayatını kontrol etme arzusunu, sevgi kisvesiyle de nefes aldırmayasıca kaybetme korkusunu ortaya koyuyor insan.

akademi berbat bir virüs. vücuduna yerleşmeyegörsün çıkmıyor. hayatını zorlaştıran, kritik etmeden sosyalleşmeni ketleyen, risk almanı engelleyen, hem parayı küçümsediğin hem de bu kadar eğitime neden daha çok kazanmadığını biteviye sorguladığın amansız bir hastalığa dönüşüyor.

kimsenin kendisi iyi, çevresi kötü olamaz. iyi olan kötü çevre tutmaz, kötü çevresi olan iyi kalamaz.

kimseden bir şey beklemezsen herkesle harikulade geçinirsin. beklentin olmadığında gerçi geçinip geçinmemek de pek umrunda olmaz herhalde.

adım atmak isteyen insan atar. sana doğru gelmiyorsa, fırsat değerlendirmiyorsa, aklına gelmediğinden ya da oto kontrolü yüksek olduğundan falan değil, düpedüz gelesi olmadığından. çünkü, yeterince isteyen insanı kolay tutamazsın.

ilişkileri boğmamayı, kendini yormamayı, iletişimi netleştirmeyi, kafa dinginleştirmeyi, yaş ilerledikçe, deneyim arttıkça, kalp ağrıdıkça ve uzakta durdukça daha iyi beceriyor insan.