Си нарачав дрвени, шарени копчиња во форма на цвет, од Али. Толку беа убави што беше грев да не ги нарачаш. А не е денов за гревови.

Знам кој го држи небото над нашите глави. Рацете што денес вапцуваа јајца.

Величетврток ми е

Величетврток е празник на душата, онаа, вечната. Празник на љубовта, потсетување да бидеме тука еден за друг, затоа што едно сме, прашина со вселена во градите. Дајте денес некому парче леб, подадете чаша вода, погалете нечија душа, ако не можете веќе стапалата да му ги бакнете..

Ти си мојот Исток и мојот Величетврток, ти си сѐ она што му недостасува на светов ❤️

Мала, проѕирна вазничка од стакло и ружа во неа. Да ѝ ја почувствува миризбата во сонот, да биде првото нешто што ќе го види штом отвори очи. Наместо 'буди се, љубов, утро е'.
Од априлски желби.

Една голема, мазна карпа на брегот, загреана од сонцето и измиена од брановите, една марама најжолта, еден шешир сламен, едни наочари црвени и јас, боса, ете, за тоа е денов.

Тоа што не си прикован за неа, не значи дека си ја напуштил карпата, Прометеј. И не значи дека нема, штом светот стивне, да дојде орелот по своето ветено парче џигер, каде и да си.
Вредеше ли, Прометеј?

Се размирисал багремот, како некој, некаде, баш оваа вечер да создава спомени за цел живот.

Големи биле за шеќерно срце.
Ок, јас не сум 🙄

Да бидеш толку голем, што ќе умееш сам да си ги решиш проблемите, или толку мал, што ќе кажеш Тато, не можам јас ова, па ќе добиеш Легни си, јас ќе средам. И сѐ да биде во ред штом се разбудиш.
Средината е заебана работа. Нема злато во неа, лажат.

Најстрашни се оние времиња кога самиот дом се претвора во туѓина, во џенем, во јабана.
Кога човек е на своето огниште, а саштисан и отуѓен како змија да го полазила.
Кога е внатрешно раселено лице. Кога „т’гата“ не е поради отсуство туку поради присуство.

Горан Стефановски

На Судниот ден, ќе ни судат зборовите.
нашите. зборови. оние. кои. ги. игнориравме. ги. замолчувавме. ги. злоупотребувавме. ги премолчувавме.
Ќе биде тоа фер судење. Ќе бидеме осудени на смрт. Со молчење.

И онаа голема, сина реченица: ќе го видам океанот.
Реченица во која подметот се подразбира, прирокот зборува за некое не многу далечно, извесно идно време, а радоста од дејствието е претпоставка, во случајов, погрешна. Оф, Ана.

Да не постоеја буквите, тишината ќе беше смртоносно оружје.

Ќе месиш лепче набрзина, едноставно, брашно, сол, вода, квасец, ќе додадеш сончоглед, сусам, семки од тиква, мелен ким, ќе го испечеш и.. ќе ти падне жал за нештата што ги пропушташ, сите вкусови и мириси, сите разгалувања, радости и милости, само затоа што си заборавил на себе..

Некогаш си казнет само затоа што си ти. И, некако, не постои ни поправедна, ни понеправедна казна на светот.

If one of us is happy, we both are.