böyle bir şey vardı, bir adet vardı değil mi? bir ölümün ardından yapılması gerekenler... bunların peşinden koşarken ölümün acısını unutmak.

''kimse olduğu gibi kalamaz. kendisine azıcık saygı duyan hiç kimse olduğu gibi kalamaz.,' dedi ve sonra sustu.

bütün bunları yaşamış, unutmuş, sonra yine yaşamış ve yine unutmuştu, çünkü esas olan budur. insan bu yaşa kadar ancak unutarak yaşayabilir.

'Doğum Lekesi Gibi Bir Gülümseme'
barış bıçakçı
❤

''saatler masumdur,'' diyor. ''günler, aylar masumdur. ama sonunda hepsi bir olup karşısına çıkan her şeyi öldürür. insan yine de bu kumarı sürdürür.''

anlaşıldığını düşünen insan farkında olmadan gülümser ya, işte öyle gülümsedi bana.

'biliyorum,' diyordu, 'yine kitaplara gömüleceksin, sayfalarında ikimize rastlama ihtimalinin peşinden giderek deli gibi kitap okuyacaksın ve bu sana iyi gelecek. senin iyi olduğunu bilmek bana yeter. beni merak etme.

yaşamın bütün tekliflerini nazikçe geri çevirdim. ben öteki çocuğum, boş bir defterin önündeyim, içimden konuşuyorum.

bizim büyük çaresizliğimiz

bir hırka hep bir sandalyenin omzunda durur.

seninle konuşa konuşa sevişe sevişe öyle bir yere ulaşmıştık ki, sağımıza dönsek dünya solumuza dönsek aşktı!

delirmiyorum, yalnızca acı çekiyorum.

kanepeden telaşla fırlayıp pantolonunun ceplerini yokladı, bir daha yokladı, bir daha... ceplerinde boş bir değişme umudundan ve ölüm korkusundan başka bir şey yoktu.

hatırlamak yalnız bırakır.

'ben hep bir şarkının ellerindeydim,' diye fısıldadı başak, 'bu yüzden aranıza karışamadım.'

hatırlamaktan yaşamaya vaktim ve takatim kalmıyordu. aslında böyle biri olmayı hiç istemezdim, istememiştim.

Doğum Lekesi Gibi Bir Gülümseme, s.73. barış bıçakçı

'Kendini bulmanın yolu, hep bir başkasından mı geçer ?'
barış bıçakçı
doğum lekesi gibi bir gülümseme 💫🌙

ısıtan bir şeyden değil, yakan bir şeyden söz ediyoruz.