Bunca insan arasında gönlü gönlüne denk kimseleri bulursan, bunun sana verilmiş bir nimet olduğunu bil. Çünkü aynı gönüller birbirini nadiren bulur. Kıymeti de esasında burada, nadiratındadır. Bu dünya bir harman yeri; insan kendine benzeyeni nadiren bulur.

Yabancısın, fakat bir yerde kendin gibi birini bulursan; yani aynı hisleri, aynı düşünceleri ve fikirleri paylaştığın birini, yabancılık son bulur. Bir gönülde vatanını bulursan; insan insanın yurdudur.

İnsanın bir yerde huzurlu olabilmesi için kendi gibi düşünen, kendi gibi hisseden kimselere ihtiyacı var. Kalabalıklar arasındaki yalnızlığın sebebi de çoğunlukla bu; kendin gibi olana uzaksın.

Neyi bastırdıysan göğsüne, göğsünü soludukça büyüyen odur, demiş şair.

Hislerini kontrol edebilseydi insan, nadiren hata yapardı. Kederle karşı karşıya kalsa, neşeyi tercih ederdi mesela. Ya da birine inanmak istemese, kandırılma ihtimâli kalmazdı. Fakat hisleri aklından bağımsız hareket ediyor insanın. Kalbin tahakkümünde yaşıyoruz.

Umudu yenemezler..

dünya telâşesinden sıyrılıp, efsunlu masallar diyarına geçme vakti...
cihan çetinkaya

Kaybetmeden henüz, elinde olanların kıymetini bilmek nasip olsun. İnsanın fıtratındandır, daima olmayana takılır aklı ve kalbi. Fakat var olanlar zamanla görünmez olur. İnsan uzaklara değil bazen yakınına bakmalı; belki de arzuları, huzuru, aradığı tam da yanı başındadır.

Bazı hususlarda sabretmek zordur elbet. Lakin insan nasibinde ne varsa -hangi hâl içinde olursa olsun- ona kavuşacaktır. İsyan etse de kavuşacaktır, sabretse de. Öyleyse sabrederek rahmete nail olmak varken neden isyan ederek rahmetinden mahrum kalsın nasibinin?
cihan çetinkaya

Yaranın olduğu yere dikkat kesilirsen acın dinmez. Görmezden gelsen bu da mümkün olmaz. Kanıyorsun ve biri sarsın bekliyorsun yaranı. Fakat farkedemez kimse; insan insanın içine nadiren bakar. Hâlini Rabbine söyle; O'na ayandır lakin sen söyle. Ki kapısına gelmenden hoşnut olsun.

Kabullenmek zor. Fakat hayatta her hikâye, kabullenmekle biter.

Bazı insanlar arzularına hemen kavuşacak ve bazı insanlar da sürekli hayal kırıklığına uğrayacak. Herkesin imtihanı birbirinden farklıdır. Kabul edecek ve yürüyeceksin. Başkasına bakarak geride kalmaktan korkma, mahzun olma; sen başka bir yoldan gidiyorsun.

Vazgeçmem gereken yerde vazgeçme azmi ver; ayrılmam gereken yerde ardıma baktırma. Devam etmem gerekiyorsa zahmeti al benden, zoru kolay kıl. Kulluk muallakta kalmaktır, rahmetinden mahrum bırakma.

Kader ile ilgili olarak tercihlerimizin de aslında kadere dahil olduğunu söylüyor Cihan Hocam. Aklımda sürekli asılı olan o sözü çağrıştırdı bana:

Gaflet ehli sabah kalktığında ne yapacağını düşünür.
Arifler ise Allah'ın kendisi ile ne yapacağını.

'Henüz kaybetmeden ömrü, başka bakmak lazım semaya, bir başka bakmak lazım kuşlara. Dünyaya başka, insana başka bakmak lazım. Kalplerde ayandır görebilene, başka bir nazarla bakmak lazım. Çünkü hayata hangi pencereden bakarsan oradan görünür sana. Bunu en iyi ölüler bilir.'

halimi hiç sormaz oldun..

Umudu kırıla kırıla, her kapıdan boynu bükük ayrıla ayrıla, kimden medet umsa hayali yıkıla yıkıla yabancılaşır insan kendine. Kimse bir başkasının diyetini ödeyemez; herkes münferit ve geçecek bu cendereden. Kalbini pak ve temiz, koruyabilenlere ne mutlu.

Zamanı gelince yapmam dediklerini yapar, söylemem dediklerini söylersin. Hislerin, düşüncelerin yabancıdır. Tanıyamaz olursun kendini. Başka bir insan olduğunu anlarsın artık. İnsan hayatında bir değil bir'den fazla ömür yaşıyor. En güzel ömrü yakalayınca kıvrılıp uyumak istiyor.

Zamanla insanın kendine yabancılaşması.

“Eve dön, diyordu şair. Ev neredeydi?”

cihan çetinkaya